tregasöngur gufu sem stígur upp úr hver

meðan sólin þrýstir glóandi tungubroddi ofan í gjótu

við dönsum kringum sjálf okkur einsog skýhnoðrar í golu

holdi klæddur ófullkomleiki undir margföldu lagi af umbúðum

allt sem lifir deyr

hlátur sem gefur til kynna að bernskudraumur sé í þann veginn að rætast

grátur sem kemur upp um óslökkvandi þrá eftir samúð

þögnin sér um að ramma inn myndir af sigrum okkar og ósigrum

mistökum okkar jafnt sem góðverkum – þögnin

hanskaklædd einsog forvörður sem tekist hefur að hreinsa burt

myglu og óhreinindi af ómetanlegu listaverki

allt sem lifir deyr

samvera sem minnir á krukku fulla af lukkumiðum

borgir sem vaka allan sólarhringinn – rándýr sem njótast (og stundum

langar ekkert okkar heim)

kirkja sem er í laginu einsog sæljón horfir til vesturs

höggmynd sem er nýbúin að nema land tekur ferðamönnum

fagnandi og á nóttunni syngja vindar í styttugarði hetjuljóð

í dögun mætir okkur garðhlið þar sem trjálauf ærslast í sólskini

líkt og glitrandi perluhengi – skilrúm milli lifenda og dauðra

minningar erfast muldra veggir sem fylgjast með samanfléttuðum líkömum

klukknahljómar smjúga gegnum skráargöt – brjóta sér leið gegnum steinsteypu

rúðugler og timbur á meðan náttmyrkrið gælir við augasteina okkar og tunglið

fylgist með líkt og alsjáandi auga guðs

– allt sem lifir deyr