Ljóðstafur Jóns úr Vör
þú breyttir mér óvart í vetur
og hélst ég væri planta (og sól og ský)
sem vökvaði sjálfa sig með snjó
og geymdir mig í brjóstvasa í krukku með mold
og úr laufunum láku silkileiðir í gegnum saumana
að tölu sem ég þræddi eitt sinn með hári
ég ferðast þaðan á hraða úlfalda
því annars verður sálin eftir segja arabar
í eyðimörk skyrtu þinnar
(sem minnir á handklæði)
er ég týnd í sveit milli sanda
of nálægt
til að geta aðskilið
jörð og skinn
svo ég skauta bara hér
þar til vorar
– Hvaðan utan af landi ertu?
spurði fisksalinn
það var eitt og hálft kíló af hrognum
á milli okkar
og sambandið ekki alveg augljóst
en víst að ég þekkti
innyfli frá dauðyfli
og svarið sendi hugann yfir fjörð
með nokkur forskeyti
í
við
á
úr
frá
en ég deildi ekki um það
– sem sagt ekki í hundraðogeinum í uppeldinu
bætti hann við
og ég sem fagnaði ung og oft
í hundraðogeinum
mundi ekki hvar uppeldið endaði:
– nei
– þá viltu víst lifur?
sagði hann
og hrærði í fatinu
en ég datt inn
í póstnúmer pempíunnar:
– nei takk, það gerir brjóstsviðinn,
skilurðu
hann þerraði fituga höndina
og var létt:
– þetta er heldur ekki mannamatur
hún er full af ormum og ógeði, lifrin
með áhyggjur af hlýnun sjávar
úrkynjun og ormaveitum
og afgreiðslumanni í fiskverslun
sem var of hreinskilinn fyrir starfið
gleymdi ég að spyrja:
– hvaðan utan af landi ertu?
aspir
sprautaðar í jarðveginn
eins og bráðabólusetning við bílastæðum
þú sparkar fótunum á undan þér
Í gluggum er myrkur en út um hvern einasta
horfirðu á sjálfa þig á götunni
höfuðið liggur á hettunni
stöku fallbeying hrýtur af vörum
af og til líturðu um öxl
á gönguslóðann og aspirnar
gleymir fallbeygingunum
raular textabút úr Smiths lagi
agnið er úti
en hér er enginn, um engan, frá engum
til einskis.